In de Webwereld nieuwsbrief van vandaag las ik dat Microsoft-topman Steve Ballmer vandaag op een conferentie in Californië de 'Milan' heeft geintroduceerd. Milan is een 30 inch-monitor in de vorm van een tafel die geheel zonder muis en toetsenbord met de handen wordt bediend. Het is een voorbeeld van surface-computing waarbij de gebruiker op een meer natuurlijke manier interactief is met de computer. Je kunt de Milan volledig met je handen en vingers bedienen en hij is in tegenstelling tot gangbare aanraakschermen en tablets 'multi touch': het kan omgaan met meerdere aanrakingen tegelijk. De horizontale plaatsing als een tafelblad maakt het uitermate geschikt voor gebruik door meerdere mensen tegelijk.
De Volkskrant meldt dat de verwachting is dat over drie tot vijf jaar de prijs zo is gedaald dat het apparaat ook betaalbaar is voor de gewone consument. Volgens Steve Ballmer is Milan de eerste stap in een geheel nieuwe manier van interactiviteit met de computer. Gezien de prijs moeten we voor het thuisgebruik en het gebruik in het onderwijs echter nog eerst even afwachten....
Ook op Aruba wordt Pinksteren gevierd, alleen doen we het hier in een dag. Tweede Pinksterdag is hier namelijk een gewone werkdag. Tijdens salarisonderhandelingen een aantal jaar geleden is Tweede Pinksterdag ingeruild voor een extra vrije dag na Carnaval...blijkbaar kun je 'de uitstorting van de Heilige Geest' ook best in 1 dag vieren!
Afgelopen vrijdag en zondag heb ik samen met mijn team weer een wedstrijd gespeeld. Zowel vorige week als deze week zijn we druk bezig met trainen en wedstrijden spelen, want naast de twee trainingen per week hebben we ook twee wedstrijden gepland staan.
Heel leuk, zeker omdat we tot zondag nog geen set hadden verloren!
Onze poule bestaat (met ons erbij) uit vijf teams. De afgelopen weken hebben we tegen elk team gespeeld, met uitzondering van het team van YMCA uit San Nicolas. Ook dit team doet het goed. Zij hebben tot nu toe ook alles gewonnen maar wel een of twee sets weggegeven. De afgelopen jaren won YMCA echter alles wat er te winnen was dus dat wij dit jaar net zo hoog als hen staan, is al een verdienste op zich.
De wedstrijd van afgelopen zondag begon goed. Halverwege de eerste set stonden we ruim voor. Helaas bleek het niet mogelijk om deze voorsprong vast te houden want we verloren de set nipt met 25-27. De tweede set kende helaas eenzelfde verloop, waardoor we die na een goed begin ook verloren. De derde set kwamen we ijzersterk terug, die we daardoor we deze set wonnen. Ondanks onze inspanningen verloren we ook de vierde set en daarmee de wedstrijd. Hoewel we deze wedstrijd verloren hebben, hebben we toch lekker gespeeld. Gelukkig treffen we hen half juni weer en dan zijn we zeker van plan om te gaan winnen!
In dit korte filmpje zie je mij in actie. Door middel van een plaatsbal, scoor ik een punt in de tweede set. Wat een geluid kunnen twee damesteams en hun supporters maken!
Gisteren leek het lange tijd niet te gaan lukken om de airco nog dezelfde dag te laten repareren. Mijn verbazing was dan ook groot toen om half zes iemand van de airco leverancier voor de deur stond. Nadat de airco uit de muur was gehaald en was onderzocht, bleek dat de monteurs van de makelaar bij het installeren van de airco waarschijnlijk een stuk van de piepschuim behuizing hadden afgebroken die na twee weken tussen de rotorbladen van de airco was gevallen. Nadat het piepschuim verwijderd was, deed de airco het weer gewoon.
Vannacht hebben we dus weer lekker in onze eigen slaapkamer geslapen. Ondanks deze goede actie, heb ik nog steeds geen goed gevoel over deze airco. Vannacht werden we namelijk wakker van het lawaai dat de airco maakte wanneer hij aansloeg. Later werd het wel weer minder, maar ik moet hem nu toch eerst een week zonder problemen zien draaien voordat ik er weer vertrouwen in heb.
Niet alleen de airco is gisteren gerepareerd....de makelaardij heeft gisteren ook een nieuw drippingsysteem geinstalleerd! Sinds we het oude, kapotte systeem hebben uitgeschakeld en elke avond met de hand het systeem aanzetten, hebben we al veel geld bespaard op onze waterrekening. En onze tuin bloeit als nooit te voren. We hopen dat het nieuwe systeem net zo goed werkt!
Onlangs hebben we een iPod video gekocht. Hartstikke handig en leuk om onder andere al je muziek, foto's en films op te zetten! Via de iTunes-winkel ging ik op zoek naar een film of een tv-programma dat ik op mijn iPod kon zetten. Helaas bleken in de Nederlandse iTunes store alleen nog maar muziek, audiobooks, iPod games en Pixar Shorts te koop te zijn en dus geen movies, TV Shows, Music Videos, Podcasts en iTunes Latino zoals in de USA store. Jammer genoeg bleek het ook niet mogelijk om deze producten in de USA store te kopen, omdat je alleen producten kunt kopen in het land waar je creditcard geregistreerd staat.....Gelukkig kun je bijvoorbeeld via Google Video wel aan allerlei materiaal komen, maar ik hoop dat de iTunes store van Nederland snel uitgebreid wordt!
Nadat we terug waren gekomen van vakantie hebben we twee nachten heerlijk in ons eigen bedje geslapen. Vanacht moetsen we echter weer naar de andere kamer verhuizen omdat de nieuwe airco op onze slaapkamer (weer) kapot was. Slechts twee weken oud en nu al kaduuk. Vandaag is er iemand van de makelaardij langs gekomen en het wachten is nu op een reparateur van de fabrikant. In de tussentijd wordt er aan het irrigantiesysteem gewerkt dus met een beetje geluk werkt een van de twee aan het eind van de dag weer ...
Maandagochtend vlogen we van Sint Maarten via Curacao naar Aruba. Bij vertrek moesten we een luchthaventax betalen die van je bestemming afhing. Omdat wij eerst naar Curacao vlogen dachten wij in het goedkope tarief te vallen, maar dat scheen niet zo te werken. Het bleek dat bij de berekening van de tax je eindbestemming werd meegenomen en het feit dat wij overstapten op Curacao en daar ook weer luchthavenbelasting moesten betalen, deed hier niets aan af. Normaal gesproken is de luchthaventax in de prijs van het ticket (bijvoorbeeld van de KLM) verwerkt, maar omdat de luchtvaartmaatschappij waar wij mee vlogen (Dutch Antilles Express) in het verleden (samen met een paar Zuid- Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen) niet altijd netjes hun luchthaventax aan de autoriteiten op Aruba en Sint Maarten heeft afgedragen, moet je het nu zelf bij vertrek betalen. Bij aankomst op de luchthaven van Curacao kregen we opeens het goede idee om voor de zekerheid toch maar even bij de bagageband te kijken, ondanks het feit dat onze koffers doorgelabeld waren. Tot onze grote verbazing kwam daar twee minuten later onze koffer voorbij. We hebben nog even gewacht of ook onze andere tas voorbij kwam, maar die was blijkbaar (hoopten wij) wel op de goede bagagekar geladen. Gelukkig konden wij onze koffer bij iemand van de luchthaven achterlaten die er voor zou zorgen dat ook onze koffer op de goede bagagekar terecht zou komen.
Vanaf de luchthaven hebben we een taxi naar Ortabanda genomen. Dit is een gezellige wijk die tegen Punta aanligt en waar je leuk aan het water kunt eten. Punta is vooral bekend om zijn 'Oud-Hollandse' gekleurde huizen die je op elke promotiefolder van Curacao aantreft. Als goed toerist zijn we hier natuurlijk ook naar toegegaan. In Otrabanda heeft meneer Geldt Dekker (die op Curacao momenteel een 'beetje' onder vuur ligt vanwege zijn uitspraken) Kura Holanda gebouwd. Het is een indrukwekkend project dat door de UN als National Heritage is aangemerkt. Tussen Otrabanda en Punta ligt een voetgangersbrug die bijna in zijn geheel verplaatst kan worden als er (grote) zeeschepen door het kanaal varen. Wanneer de brug 'weggevaren' is en niet voor de oversteek gebruikt kan worden dan varen er twee veerboten. Vanaf de terrassen aan het water heb je hier goed zicht op.
Van Aruba naar Curacao vlieg je met een klein vliegtuig. Omdat de hele vlucht slecht 20 minuten duurt, vlieg je ook niet zo hoog. Daardoor en omdat je een rondje boven Aruba maakt, heb je vanuit het vliegtuig een mooi zicht op Aruba.
Op Aruba aangekomen, moesten we door de douane. Normaal gesproken kun je met een goed ingevuld formulier en je Nederlandse paspoort na de ontvangst van een aantal stempels zo doorlopen. Omdat Marco ingevuld had dat hij hier voor werk was (wat natuurlijk ook zo is), besteedde de douane ambtenaar bijzondere aandacht aan hem. Dit betekende dat hij meer dan 10 minuten bij de balie heeft gestaan omdat er allerlei dingen moesten worden nagevraagd. Gelukkig had Marco alle kopieen van onze officiele documenten bij zich dus kon hij bewijzen waarom hij op het eiland was en waarom hij hier mocht wonen en werken. Daarnaast kon de douanebeamte in het systeem van de Dimas kijken (dienst voor aanvraag van verblijfsvergunning) waardoor hij het geheel nog eens kon checken. Uiteindelijk bleek alles gewoon te kloppen en mocht hij doorlopen, maar het is wel lastig dat wanneer je je formulier naar waarheid invult je elke keer deze procedure moet doorlopen.
Omdat op Curacao alle bagage met de hand wordt afgehandeld en onze bagage vier en half uur in de opslag had gestaan, vonden we het toch wel spannend of we onze bagage weer op Aruba terug zouden zien. Gelukkig was dit het geval en na de controle van onze bagage door de hashhond en de scanner konden we weer naar huis...home sweet home!
De afgelopen dagen heb ik niet geblogd omdat we lekker een paar dagen op vakantie zijn geweest (en ik geen verbinding had)...naar Sint Maarten / Saint Martin!
Marco had donderdag (hemelvaartsdag) en vrijdag een overleg op Sint Maarten en ik ben met hem meegegaan. Het hele weekend zijn we op Sint Maarten gebleven en maandag zijn we over Curacao teruggevlogen. Donderdag en vrijdag heb ik gebruikt om Philipsburg te verkennen en te genieten van het strand en de andere faciliteiten die ons hotel bood. Zaterdag hebben we uitgebreid inkopen gedaan en zondag hebben we met een (huur)auto het hele eiland (inclusief het Franse gedeelte) verkend. Maandag vlogen we over Curacao terug. Omdat we daar vier en een half uur overstaptijd hadden, zijn we Willemstad in gegaan.
Sint Maarten is heel anders Aruba. Sint Maarten is erg heuvelachtig en doordat het meer regent, is het veel groener. Overal heb je mooie baaien waar de locale bevolking en de toeristen snorkelen, zwemmen of zeilen. Op Sint Maarten wordt over het algemeen Engels gesproken en op school leren de kinderen (een beetje) Nederlands. Op het Nederlandse gedeelte kun je met dollars (natuurlijk in verband met de toeristen) en Antilliaanse guldens betalen, in het Franse gedeelte met dollars en euro's (want een deel van Frankrijk). Aan de muziek merk je dat je dichter bij Jamaica zit. In vergelijking met Aruba is de muziek minder Zuid Amerikaans (minder latin-achtig) en meer met raggae-achtig.
Sint Maarten is (nog meer dan Aruba) van het toerisme afhankelijk. Dat merkten we toen we zaterdag en zondag uit eten gingen. Deze dagen lag er -in tegenstelling tot donderdag en vrijdag- geen cruiseboot in de haven. Als gevolg daarvan waren er veel minder winkels en restaurants open, op zondag in Philipsburg slechts twee. Tijdens onze tocht over het eiland op zondag wilden we in Marigot gaan lunchen. Ook daar hebben we echt goed moeten zoeken voordat we een restaurant vonden waar we konden lunchen.
Sint Maarten wordt wel 'shoppers paradise' genoemd, vanwege de voordelige belastingsregels en de vele juweliers, drankzaken en electronica winkels in Philipsburg. De cruiseschepen meren aan in de haven en de toeristen kunnen zo van de boot de Frontstreet en de Backstreet inlopen. Zodra je buiten deze toeristencentra komt, tref je het 'echte' Sint Maarten aan waar de versgevangen vis gewoon op straat wordt verhandeld...
Ondanks dat Sint Maarten ook een Caribisch eiland is dat tot het Koninkrijk der Nederlanden behoort, hadden we toch echt het 'vakantiegevoel'! Leuk om zo een paar dagen op deze eilanden rond te kijken.
Toen ik afgelopen vrijdag boodschappen deed, werd ik door een van de cassieres op de moederdagactie geattendeerd. Als je achterop je kassabon je naam en je telefoonnummer schreef en dat bonnetje in de ton deed, dan zou er op de zaterdag voor moederdag een aantal prijswinnaars getrokken worden. Voordat ik de winkel uitliep, heb ik bonnetje toch maar in de ton gegooid. Stiekem had ik er wel een goed gevoel bij...en niet onterecht bleek afgelopen maandag! Toen werd ik gebeld dat ik een prijs had gewonnen... Een hele leuke verrassing! Helaas had ik niet de eerste prijs gewonnen (een mega koelkast, wat moet een mens ermee?) maar wel een andere leuke prijs, namelijk een tegoedbon voor 150 gulden te besteden bij deze supermarkt (de Superfood). Ik heb hem inmiddels opgehaald en ga hier volgende week allemaal lekkerw dingen voor kopen. Hoewel ik de Superfood erg dankbaar was, heb ik gelukkig kunnen voorkomen dat er een foto gemaakt werd (en dat ik in de winkel zou komen te hangen).
Afgelopen vrijdag is de electricien langsgeweest om het stopcontact van de airco van 110 naar 220V om te zetten. Gelukkig is dit gelukt waardoor we vrijdagnacht voor het eerst sinds drie weken weer in ons eigen bedje lagen. We hebben dan ook heerlijk geslapen! Omdat de airco een keer uit elkaar is gehaald en een onderdeel waarschijnlijk niet helemaal goed is vastgeschroefd, trilt er iets in de airco elke keer als hij aanslaat. Wanneer je al slaapt heb je hier niet zo veel last van, als je nog in slaap moet vallen kan het soms wat irritant zijn. We hebben weer gebeld naar de makelaardij en die zouden later deze week langskomen....
Ongeveer twee en een halve week geleden ging de airco in onze slaapkamer kapot. Nadat bleek dat hij niet meer te repareren was, werd er een nieuwe besteld. In de tussentijd sliepen we in een andere slaapkamer (met airco).
Vanmorgen was het zover: de nieuwe airco werd geleverd en geinstalleerd! Twee mannen van de makelaardij zijn van 11 tot 3 uur bezig geweest met het installeren van de airco. Toen het raamwerk van de airco (waarmee hij in de muur hangt) was geinstalleerd, bleek de airco niet te werken. Nadat er iemand van de leverancier gekomen was, bleek dat er een 220V airco besteld was terwijl wij 110V hebben (net zoals geheel Aruba). Het schijnt dat in sommige huizen speciaal voor de airco een stopcontact van 110V naar 220V wordt omgevormd. Bij het bestellen van de airco was het voltage niet gecontroleerd. Nu hebben we dus een gloednieuwe geinstalleerde airco hangen die het niet doet. Als het goed is, komt er op de korte termijn een elektricien langs die in de meterkast wat veranderingen aanbrengt. Hierdoor zou dit stopcontact 220V kunnen worden waardoor de airco het dan wel doet. We zijn benieuwd en wachten rustig af....!
En wat doe je dan met je oude airco? Die zet je buiten het hek neer in de hoop dat de vuilnisman hem meeneemt...
Gisteren heb ik Marcel en Susan op het vliegtuig gezet. Via New York vlogen zij weer terug naar Nederland. Zowel op de heen- als op de terugweg hadden zij wind mee. Dat scheelde in beide gevallen meer dan een uur, wat natuurlijk mooi meegenomen is.
Het was erg leuk om hen hier te gast te hebben en samen met hen leuke dingen te doen!
Afgelopen zondag hebben we met zijn vieren een grote Hobiecat (16) gehuurd. Het waaide lekker en we hadden er zin in dus nadat we onze zwemvesten aangetrokken hadden, vertrokken we met de boot van het strand.
Nadat we een paar rustige runs kust hadden gemaakt en we aan de boot gewend waren, besloten we wat sneller te gaan varen. We loefden op en zetten de zeilen goed waardoor we lekker veel vaart maakten. Terwijl we beheerst steeds meer vaart maakten, dook de drijver aan de lage kant in een golf en sloeg de boot plotseling om. Een verrassende en bijzondere gewaarwording! Waarschijnlijk door een combinatie van een ploselinge windvlaag, een hoge boeggolf en water in een drijver was ineens de snelheid uit de boot en sloegen we om (op zijn zijkant). Omdat Susan, Marco en ik aan de hoge kant zaten, vielen we zo van de boot af in de zeilen en het water een paar meter lager. Marcel zat op dat moment in het midden en viel er ook af. Nadat we gecheckt hadden of iedereen ok was, probeerden we bij de boot te blijven. Omdat de boot in de wind draaide, moesten Susan en Marco naar achteren uitwijken om de draaiende mast te ontwijken. Hierdoor zwommen ze op een kleine afstand van de boot. Ondanks dat de boot omgegaan was, dreef de boot zeer snel af waardoor Susan en Marco niet meer bij konden zwemmen en met zijn tweeen in de Caribische zee dobberden (een meter of vierhonderd uit de kust). Dankzij hun zwemvest konden ze rustig in het water liggen. Gelukkig konden Marcel en ik ons wel aan de boot vasthouden. Na een eerste check van de boot begonnen Marcel en ik met het losmaken van alle lijnen zodat de vaart uit de boot zou gaan. Dat was erg lastig en bij sommige lijnen zelfs onmogelijk omdat ze aan het eind vastgeknoopt hadden (wat natuurlijk nooit mag). Toen we even bezig waren, hoorden we een motorboot van de verhuurder aankomen. Samen met hem probeerden we de Hobiecat weer recht te krijgen, wat niet goed lukte. Omdat de boot op een bepaald moment weer in de wind draaide en ik het roer op mij kreeg moest ik de boot even loslaten. Hoewel ik gelijk probeerde bij te zwemmen lukte het mij niet om boot weer vast te pakken. Ook ik dobberde daarna in de Caribische zee, ongeveer 150 meter van Marco en Susan af. Op de foto hiernaast zie je mijn uitzicht (richting Venezuela: de gele boot is de speedboot en je ziet de catamaran op zijn kant liggen, zwarte punt is mijn waterschoen. De foto is met een weggooicamera gemaakt dus de kwaliteit is een beetje belabberd). Nadat de bestuurder van de speedboot aan Marcel had gevraagd of hij een speedboot kon besturen, sprong hij overboord en zwom hij naar de catamaran toe (hij had geen zwemvast aan). Na veel keer proberen, lukte het hem eindelijk om de catamaran rechtop te krijgen. Marcel probeerde ondertussen in de speedboot te klimmen, maar dat bleek bij dit type boot (met een draaiende motor) onmogelijk. Het gevolg hiervan was dat Marcel ook in zee dobberde, zich aan de speedboot vasthield en dat de man van het verhuurbedrijf richting de kust zeilde in onze Hobiecat. Gelukkig kwam er daarna nog een speedboot te hulp, die eerst Susan en Marco uit het water viste en vervolgens mij oppikte. Hierna voeren we naar de andere rubberboot en Marcel. Nadat we Marcel in de boot hadden gehesen en we met twee speedboten in zee dobberden, kwam de man van het verhuurbedrijf met een zeilinstructrice aanzeilen. Nadat we van de ene speedboot in de andere waren overgestapt en Marcel in de Hobiecat was overgestapt, werden we in vliegende vaart naar de kust gevaren. Ook ik was graag in de Hobiecat teruggevaren, maar helaas was dat niet mogelijk omdat mijn linkerarm ontzettend pijn begon te doen. Bij de kust aangekomen bleek waarom het zo'n pijn deed: ik was met mijn linkerarm achter de verstaging blijven hangen. Toen Marcel weer aan de kant was hebben we nog even overwogen om weer het water op te gaan omdat we nog steeds zin hadden om te zeilen. Helaas was dat door mijn arm niet mogelijk. We hebben onze reservering toen omgezet en Marcel en Susan zijn de volgende dag met zijn tweeen in een kleinere hobiecat nog een uur gaan zeilen.
Zowel Marcel en ik waren licht gebustst en blauw (Marcel bult op hoofd, scheenbeen en blauwe plekken op zijn benen; ik: blauwe arm en knie). Susan en Marco hadden beiden gelukkig niets. Alles bij elkaar genomen viel het dus allemaal best wel mee en was het jammer dat we door deze domme pech om gegaan zijn en niet meer verder konden zeilen.
Naderhand hebben we met diverse mensen van de zeilschool en het verhuurbedrijf gesproken en die waren erg verbaasd dat wij met de Hobiecat 16 omgegaan waren. In al die jaren dat zij deze boot verhuurden was het nog nooit gelukt om de boot om te krijgen. Een keer moet de eerste keer zijn....
In de mei editie van de SURF E-learning Themasite trof ik een bericht aan over het hergebruik van materialen en methodieken in het hoger onderwijs dat in het kader van het e-Learning Research programma 2006 van SURF is uitgevoerd. In dit digitale beslissingsdocument wordt een schema beschreven dat door managers en andere beslissers in het hoger onderwijs gebruikt kan worden bij het mogelijk maken en stimuleren van hergebruik van elders ontwikkelde onderwijsmaterialen en –methodieken door hun docenten. "In dit digitale beslissingsdocument kan de lezer heen en weer gaan tussen beslissingsschema, richtlijnen en instrumenten, een korte beschrijving van het praktijkvoorbeeld waarop een specifiek instrument is gebaseerd, en een gedetailleerde beschrijving van de praktijkvoorbeelden." Een interessant instrument!
In dezelfde nieuwsbrief trof ik ook nog een ander bericht aan over Second Life in het onderwijs. Op 1 maart gingen de deuren van de virtuele VU campus open. In deze virtuele campus in Second Life worden allerlei (onderwijs)experimenten uitgevoerd. Deze experimenten dienen om onderzoek te doen naar virtuele werelden, maar ook om onderwijs en onderzoek te ondersteunen. De vraag is daarbij niet hoe onderwijs in Second Life eruit moet zien, maar hoe de specifieke kenmerken van Second Life een rol kunnen spelen in onderzoekend leren, reflectie en zelfstandig oordelen.
In de EduSite nieuwsbrief van week 18 trof ik een kritisch bericht aan waarin onder andere ook het bovengenoemde VU-eiland wordt besproken. "De EduSite bezocht Second Life, ging op zoek naar hoger onderwijsinstellingen en trof vooral leegte aan." Dit document bevat veel links naar de verschillende eilanden en gebouwen die hoger onderwijs instellingen in Second Life hebben ingericht. Interessant om eens een kritisch artikel over de verschillende initiatieven van het Nederlandse hoger onderwijs in SL te lezen.
In de Edusite nieuwsbrief van vorige week stond ook een artikel over de mogelijkheden van SL voor het onderwijs. In dit artikel tref je de link naar sloodle aan "dat werkt aan koppelingen tussen de gangbare leermanagementsystemen en 3D-omgevingen zoals Second Life: al je leermaterialen en hulpmiddelen binnen handbereik in een massale multi-user virtuele wereld in 3D".
Afgelopen donderdag en vrijdag hadden Marcel en Susan een stoere Jeep (Wrangler) gehuurd. Met zijn drieen (Marco moest helaas werken...) zijn we de afgelopen dagen door Aruba gecrosst.
Donderdag zijn we door Arikok National Park gereden. Hier hebben we uitgebreid gebruik gemaakt van de mogelijkheden die de 4x4 paden boden. Vrijdag zijn we naar de Natural Pool gereden. Deze weg is alleen door goede chauffeurs met een 4x4 te bereiken. Af en toe was het lastig om te zien wat het pad en wat de berm was omdat overal grote stenen lagen.
Het was een hele ervaring om op deze manier Aruba te verkennen!
Gistermiddag heb ik Marcel en Susan van de luchthaven opgehaald. Hartstikke leuk om mijn broer(tje) en schoonzus hier te mogen verwelkomen en weer eens gezellig bij te kletsen! De afgelopen drie dagen waren Marcel en Susan in New York. Omdat New York zich (in de zomer) in dezelfde tijdzone als Aruba bevindt, hadden zij gelukkig geen last van een jetlag. En omdat ze -ondanks alle indrukken van New York- al lekker uitgerust waren en aan het begin van de middag aankwamen, konden we aan het eind van de middag nog naar het strand.
Vanmiddag gaan we Oranjestad in en vanavond gaan we gezellig met zijn vieren uit eten. Later deze week gaan Marcel en ik nog op een catamaran zeilen. Omdat zij maar een paar dagen hier zijn, hebben zij (en wij dus ook) een druk schema!
1 mei (de dag van de arbeid) is op Aruba een vrije dag. Op deze dag organiseert het Korps Mariniers dat op Aruba gelegerd is zijn open dag. Omdat je normaal gesproken niet zo maar het terrein op mag, hebben we deze gelegenheid aangegrepen om eens een kijkje binnen de poorten te nemen. Dit deden we samen met vele, vele andere Arubanen en Nederlanders want het was erg druk.
De mariniers, kustwacht en de andere diensten gaven allerlei demonstraties varierend van drugsopsporing en een stormbaan tot schietlessen en abseilen. Ook was er allerlei materieel ten toongesteld dat je kon bekijken. Erg leuk om eens van dichtbij te kijken, hoe zij werken en welke taken zij uitvoeren!
Ook op Aruba wordt Koninginnedag uitgebreid gevierd. Net als in Nederland zie je op Aruba ook overal wapperende vlaggen bij huizen, scholen en winkels. Veel van de activiteiten die op koninginnedag plaatsvinden, worden door scholen of op de parkeerterreinen van winkelcentra georganiseerd.
Omdat wij niet zoveel zin hadden in deze activiteiten, hebben we een surfles geboekt. Van 11 tot 12 kregen we surfles en van 12 tot 2 mochten we zelf aan de slag. De surfscholen zitten allemaal geconcentreerd rond een stuk strand waarbij de bodem heel langzaam afloopt. Hierdoor kan je tot een aardig stuk uit de kust nog steeds staan, wat perfect is voor beginnende surfers. Het was erg leuk om te leren surfen. Hoewel surfen aardig verschilt van zeilen, zijn er toch ook wel overeenkomsten. Doordat wij al konden zeilen was het iets makkelijker om te leren surfen omdat we net iets meer begrepen van windrichting en druk in het zeil. Desondanks konden we na een uurtje les eigenlijk niet heel veel meer dan onze plank besturen (door middel van het draaien van je mast) en een klein stukje surfen (zeil in de wind houden). Voordat de surfinstructeur weer terug aan wal ging, legde hij nog even uit hoe je moest keren. Helaas was er geen tijd meer om dat met hem te oefenen, dus dat hebben we toen later maar zelf gedaan. Na een paar keer proberen, ging het steeds beter. De wind trok verder aan en omdat we er steeds meer gevoel voor kregen, gingen (en durfden) we steeds harder op en neer te surfen. Door de harde aflandige wind was het soms wel lastig om terug op het strand te komen. Diverse (ervaren) surfers moesten het laatste stuk teruglopen (door het water met je plank aan je arm) en voor iemand anders moest de boot er zelfs aan te pas komen.
Doordat wij met een grote plank (zgn. deur) en een klein zeiltje (want beginners) surften, konden we niet scherp aan de wind surfen en verleierden we veel. Het gevolg hiervan was dat je snel richting zee dreef als je niet uitkeek. En dat was iets dat ik in mijn enthousiasme niet voldoende gedaan had... Vlak voordat ik wilde stoppen en aan mijn laatste run begon, waaide het erg hard. De wind was zo goed dat allerlei wedstrijdsurfers hard heen en weer aan het surfen waren (zelfs iemand die met de wereldtop meedoet). Omdat ik op een gegeven ogenblik tussen hen in kwam, lastig terug kon surfen en bang was zo langzamerhand bij Venezuela aan te komen, ben ik maar terug gaan zwemmen (met mijn plank achter mij aan). Gelukkig konden de wedstrijdsurfers mij naar een rif verwijzen dat ik al zwemmend en surfend kon bereiken. Hier kon ik weer staan en gelukkig werd ik door iemand van een andere surfschool opgemerkt toen ik ietsje uit de kust op het rif stond. Ecologisch natuurlijk volstrekt niet verantwoord om op een rif te gaan staan, maar soms moet je iets...nadat het bootje bij het rif was aangekomen en mijn surfplank was ingeladen, vaarden we terug naar de kant en werd ik netjes voor mijn eigen surfschool afgezet waar niemand mij nog had gemist...
Het surfen was dus erg leuk en we gaan het zeker nog een keer doen. Alleen wil ik dan wel van te voren leren hoe ik snel kan draaien (nu kan ik alleen nog maar langzaam, anderen springen nog gewoon van hun plank af en draaien in het water hun board en zeil om....) en scherp aan de wind kan zeilen zodat ik de terugreis zelf kan maken....!
Dit weekend was lekker extra lang. Niet alleen koninginnedag is een (verplichte) vrije dag, ook op 1 mei is iedereen vrij. Dat betekent dus een weekend van vier dagen!
Om hier optimaal van te genieten zijn we vrijdagavond uit eten gegaan bij Moomba Beach. Lekker met je voetjes in het zand iets eenvoudigs eten en van de ondergaande zon genieten. Geen slecht begin van het weekend, zeker niet als je net lekker op het strand hebt gelegen.
Ook de rest van het weekend hebben we uitgebreid genoten van het goede leven. Zo zijn we zaterdag (tijdens het winkelen) luxe gaan lunchen, hebben we zondag uitgebreid gebbqd en hebben we maandag de laatste stukjes nog even op de bbq gelegd nadat we aan het strand een cocktail hadden gedronken. Hoezo levensgenieters?
Afgelopen vrijdagavond speelde ik samen met mijn team mijn tweede wedstrijd. Hoewel we meer tegenstand ondervonden dan bij de eerste westrijd, hebben we ook deze wedstrijd gewonnen.
Onze poule bestaat uit vijf ploegen (inclusief die van ons) en we spelen tot half juni twee keer tegen elkaar. We hebben nu dus de tegen de helft van de teams gespeeld, die we beiden gewonnen hebben. Laatste worden we dus in ieder geval niet!
In de Webwereld nieuwsbrief van vandaag las ik dat Microsoft-topman Steve Ballmer vandaag op een conferentie in Californië de 'Milan' heeft geintroduceerd. Milan is een 30 inch-monitor in de vorm van een tafel die geheel zonder muis en toetsenbord met de handen wordt bediend. Het is een voorbeeld van surface-computing waarbij de gebruiker op een meer natuurlijke manier interactief is met de computer. Je kunt de Milan volledig met je handen en vingers bedienen en hij is in tegenstelling tot gangbare aanraakschermen en tablets 'multi touch': het kan omgaan met meerdere aanrakingen tegelijk. De horizontale plaatsing als een tafelblad maakt het uitermate geschikt voor gebruik door meerdere mensen tegelijk.
