Mirjam's weblog!

Catamaran zeilen

Afgelopen zondag hebben we met zijn vieren een grote Hobiecat (16) gehuurd. Het waaide lekker en we hadden er zin in dus nadat we onze zwemvesten aangetrokken hadden, vertrokken we met de boot van het strand.

Nadat we een paar rustige runs kust hadden gemaakt en we aan de boot gewend waren, besloten we wat sneller te gaan varen. We loefden op en zetten de zeilen goed waardoor we lekker veel vaart maakten. Terwijl we beheerst steeds meer vaart maakten, dook de drijver aan de lage kant in een golf en sloeg de boot plotseling om. Een verrassende en bijzondere gewaarwording! Waarschijnlijk door een combinatie van een ploselinge windvlaag, een hoge boeggolf en water in een drijver was ineens de snelheid uit de boot en sloegen we om (op zijn zijkant). Omdat Susan, Marco en ik aan de hoge kant zaten, vielen we zo van de boot af in de zeilen en het water een paar meter lager. Marcel zat op dat moment in het midden en viel er ook af. Nadat we gecheckt hadden of iedereen ok was, probeerden we bij de boot te blijven. Omdat de boot in de wind draaide, moesten Susan en Marco naar achteren uitwijken om de draaiende mast te ontwijken. Hierdoor zwommen ze op een kleine afstand van de boot. Ondanks dat de boot omgegaan was, dreef de boot zeer snel af waardoor Susan en Marco niet meer bij konden zwemmen en met zijn tweeen in de Caribische zee dobberden (een meter of vierhonderd uit de kust). Dankzij hun zwemvest konden ze rustig in het water liggen. Gelukkig konden Marcel en ik ons wel aan de boot vasthouden. Na een eerste check van de boot begonnen Marcel en ik met het losmaken van alle lijnen zodat de vaart uit de boot zou gaan. Dat was erg lastig en bij sommige lijnen zelfs onmogelijk omdat ze aan het eind vastgeknoopt hadden (wat natuurlijk nooit mag). Toen we even bezig waren, hoorden we een motorboot van de verhuurder aankomen. Samen met hem probeerden we de Hobiecat weer recht te krijgen, wat niet goed lukte. Omdat de boot op een bepaald moment weer in de wind draaide en ik het roer op mij kreeg moest ik de boot even loslaten. Hoewel ik gelijk probeerde bij te zwemmen lukte het mij niet om boot weer vast te pakken. Ook ik dobberde daarna in de Caribische zee, ongeveer 150 meter van Marco en Susan af. Op de foto hiernaast zie je mijn uitzicht (richting Venezuela: de gele boot is de speedboot en je ziet de catamaran op zijn kant liggen, zwarte punt is mijn waterschoen. De foto is met een weggooicamera gemaakt dus de kwaliteit is een beetje belabberd).
Nadat de bestuurder van de speedboot aan Marcel had gevraagd of hij een speedboot kon besturen, sprong hij overboord en zwom hij naar de catamaran toe (hij had geen zwemvast aan). Na veel keer proberen, lukte het hem eindelijk om de catamaran rechtop te krijgen. Marcel probeerde ondertussen in de speedboot te klimmen, maar dat bleek bij dit type boot (met een draaiende motor) onmogelijk. Het gevolg hiervan was dat Marcel ook in zee dobberde, zich aan de speedboot vasthield en dat de man van het verhuurbedrijf richting de kust zeilde in onze Hobiecat. Gelukkig kwam er daarna nog een speedboot te hulp, die eerst Susan en Marco uit het water viste en vervolgens mij oppikte. Hierna voeren we naar de andere rubberboot en Marcel. Nadat we Marcel in de boot hadden gehesen en we met twee speedboten in zee dobberden, kwam de man van het verhuurbedrijf met een zeilinstructrice aanzeilen. Nadat we van de ene speedboot in de andere waren overgestapt en Marcel in de Hobiecat was overgestapt, werden we in vliegende vaart naar de kust gevaren. Ook ik was graag in de Hobiecat teruggevaren, maar helaas was dat niet mogelijk omdat mijn linkerarm ontzettend pijn begon te doen. Bij de kust aangekomen bleek waarom het zo'n pijn deed: ik was met mijn linkerarm achter de verstaging blijven hangen.
Toen Marcel weer aan de kant was hebben we nog even overwogen om weer het water op te gaan omdat we nog steeds zin hadden om te zeilen. Helaas was dat door mijn arm niet mogelijk. We hebben onze reservering toen omgezet en Marcel en Susan zijn de volgende dag met zijn tweeen in een kleinere hobiecat nog een uur gaan zeilen.

Zowel Marcel en ik waren licht gebustst en blauw (Marcel bult op hoofd, scheenbeen en blauwe plekken op zijn benen; ik: blauwe arm en knie). Susan en Marco hadden beiden gelukkig niets. Alles bij elkaar genomen viel het dus allemaal best wel mee en was het jammer dat we door deze domme pech om gegaan zijn en niet meer verder konden zeilen.

Naderhand hebben we met diverse mensen van de zeilschool en het verhuurbedrijf gesproken en die waren erg verbaasd dat wij met de Hobiecat 16 omgegaan waren. In al die jaren dat zij deze boot verhuurden was het nog nooit gelukt om de boot om te krijgen. Een keer moet de eerste keer zijn....

posted by Mirjam Brand @ 1:51 p.m.