Adieu-Aruba Tour
In het kader van ons afscheid van 'nos dushi Aruba' zijn we al enige weken bezig aan een heuse afscheidstournee.... we gaan nog een keer naar de leukste plekjes, de mooiste stranden en de lekkerste restaurantjes en hebben het hier hartstikke druk mee.
Omdat we maandag tegen lunchtijd beiden ons werk hier op Aruba officieel hadden afgerond, zijn we 's middags lekker even naar het strand gegaan. Deze keer naar Malmok, waar het in het weekend erg druk (met locals) is. Op een gewone doordeweekse dag is het hier echter heerlijk rustig. Malmok is een mooie baai met heel helder water dat langzaam afloopt. Als gevolg hiervan kun je lekker in de kristalheldere zee ronddobberen, de vissen onder je door zien zwemmen en met verbazing kijken naar de pelikanen die 25 meter van je af de zee in duiken op jacht naar een lekker visje. Daarna lekker onder een parasolletje een boekje lezen..het lijkt bijna vakantie! 's Avonds zijn we met de vervangster van Marco (en met onze blote voeten in het zand) bij
The Flying Fishbone gaan eten, wat ook weer erg lekker en gezellig was.
In het kader van onze tour, bezoeken we ook onze favoriete restaurantjes nog een keer. Vorige
weekend zijn we bijvoorbeeld nog gaan champagne brunchen, vorige week zijn we nog een keer bij
Amazonia gaan eten en afgelopen zaterdag zaten we bij
Marandi...Wat een bofferds zijn we toch!
We nemen echter niet alleen afscheid van het land en de cultuur, maar ook van de mensen...we hebben hier erg veel leuke, inspirerende en gezellige mensen leren kennen die we enorm gaan missen. Dat betekent dus dat we een drukke tijd hebben met veel afscheidsborrels en -etentjes en dat ik erg veel foto's maak en veel filmen om alles zo goed mogelijk vast te leggen. Natuurlijk zit alles ook (en in eerste instantie) in ons hoofd en in ons hart, maar het is altijd leuk om deze foto's en filmpjes later nog eens terug te zien en het opnieuw te beleven!
In the picture
Gisteren ontving ik een mailtje van de foto-editor van het Spaanse
DT-magazine. Dit blad (dat uitgegeven wordt door een
uitgeverij die onder andere ook de Spaanse FHM uitgeeft) gaat een artikel over de Aruba Hi-Winds maken. In het kader daarvan hadden ze mijn foto's op mijn Flickr-pagina gezien. In haar mailtje vroeg de foto-editor of ze mijn foto's mocht gebruiken voor het blad....
Ik heb haar natuurlijk gelijk teruggemaild en ben nog aan het uitzoeken hoe serieus deze vraag is, maar leuk is het wel! Wordt dus zeker vervolgd...
In het nieuws
Zoals het begin van Marco's baan hier op Aruba begin 2007 reden was voor een bericht in de krant, zo is ook Marco's vertrek reden voor een groot artikel....
Vandaag stond op de voorpagina van de Diario (de grootste papiamentstalige krant) een grote kop
'Consehero Hulandes Di Nilo na Finanza ta bandona Aruba". Of te wel: Nederlandse adviseur van Nilo (de minister van financien) verlaat Aruba.
Op bladzijde drie wordt er in een groot artikel uitgebreid ingegaan op allerlei andere onderwerpen (bijvoorbeeld de fraude bij het landslaboratorium, waar zowel Financien als Marco niets mee te maken hebben). In de marge van het artikel wordt genoemd dat Marco 'wegens persoonlijke/familie omstandigheden' Aruba verlaat. Verder wordt er niet op zijn vertrek ingegaan en wordt de kop gebruikt om in het artikel bepaalde (politiek gekleurde) stokpaardjes en meningen van de redacteuren te ventileren. Hoewel we nu beiden hier al een paar keer de krant hebben gehaald, blijft het bijzonder om jezelf terug te zien in de krant ;-)
Glasworkshop
Het is niet alles glas wat er blinkt.....Afgelopen zaterdag heb ik weer iets leuks creatief gedaan: een
glasworkshop gevolgd.
Ik wilde al een hele tijd deze workshop volgen, maar iedere keer kwam het er om de een of andere reden niet van. Gelukkig lukte het afgelopen zaterdag wel!
De workshop duurde van 10 tot half 5 en in die tijd hebben we diverse basistechnieken geleerd om glaskralen te maken en te decoreren....een warme klus omdat je heel geconcentreerd moet werken en je -voordat je iets met het glas kunt doen- het tot 700 graden moet verwarmen. Op een tropisch eiland en in een ruimte met nog vijf andere cursisten kan de temperatuur dan aardig oplopen! Gelukkig was er ook voor voldoende afkoeling gezorgd in de vorm van ventilatoren en
drankjes, dus was het goed uit te houden.
Op de foto's zie je twee van mijn producten van deze dag...een armband met allerlei beads in verschillende kleuren en met verschillende technieken versierd en een glazen hanger voor aan je hals.
Het was een geweldig leuke ervaring en ik vind het dan ook jammer dat ik de vervolgcursussen niet kan volgen! Gelukkig heb ik ook het adres van een andere studio bij mij in de buurt gekregen zodat ik na terugkeer in Nl nog een keertje een vervolgcursus kan volgen.
Paarse krokodil
En de paarse krokodil gaat deze week naar:
Dimas! Dimas staat voor 'Departamento di Integracion, Maneho y Admision di Stranhero' en regelt alle verblijf- en werkvergunningen. Aan het begin van ons verblijf hadden we al met deze instantie te maken omdat we onze verblijfvergunning moesten regelen. Omdat Marco op verzoek van de Arubaanse regering hier is en ik als zijn wettige (en natuurlijk liefhebbende) echtgenote met hem mee verhuisde, dachten we dat het regelen van een verblijf- en werkvergunning als koninkrijksgenoten geen probleem op moest leveren. Helaas bleek dat was anders te liggen.
We kwamen in een hele papiermolen terecht bij ambtenaren en regels die elkaar tegen spraken, maar uiteindelijk ontvingen we (Marco in juni en ik in augustus) onze vergunning.
Toen we onze vergunning in februari wilde verlengen, had de Dimas net een nieuw afsprakensysteem ingevoerd. Voortaan kon je niet meer per telefoon maar alleen nog maar via internet een afspraak maken. Ik was helemaal blij, omdat ik geloof in het gemak van internet en ik de afgelopen weken via het callcenter al vele uren geprobeerd had om antwoord te krijgen op mijn vragen. Tot nu toe zonder resultaat. Hoewel we er vroeg bij waren (het afsprakensysteem was net 2 dagen in de lucht en het had nog niet in de kranten gestaan) konden we pas drie maanden later een afspraak inplannen....Dat hebben we natuurlijk gelijk gedaan.
Begin mei was het zo ver: eindelijk tijd voor mijn afspraak met de Dimas! Hopende op een
ordelijk verloop van de afspraken, kwam ik van een koude kermis thuis....in het kantoor van de Dimas was het een grote chaos. Alle stoelen waren bezet en het kantoor stond vol met mensen. Het bleek dat naast het internetafsprakensysteem een heel nieuw systeem was opgezet: dat van de mensen die bonnefooi binnen komen lopen en hopen op een wachtnummer en een plekje van iemand die niet op komt dagen. Veel mensen blijken maken namelijk zomaar een afspraak via het internetsysteem te maken en niet op komen dagen. Dit resulteerde in een enorme chaos van mensen, namen en nummertjes en iemand bij de deur die elke keer namen en nummertje omriep. Ondertussen probeerde de iedereen in het kantoor de tijd te doden met computerspelletjes, het kiezen van een nieuwe ringtone, bellen en natuurlijk het uitgebreid bijkletsen met de vele bekenden dus daar zat ik dan met mijn boek....
Hoewel ik om half 10 een afspraak had, werd ik pas om kwart voor 11 naar binnen geroepen. Uiteindelijk was ik om 10 over 11 aan de beurt. Blij als ik was dat ik eindelijk alles kon regelen, zat ik helemaal klaar met al onze officiele papieren. Je kon het zo gek niet bedenken, of ik had het bij mij. Helaas bleek dat nergens voor nodig te zijn, want na drie maanden wachten, bleken de regels weer veranderd te zijn en bleek dat ik het via het 'afgifte-raam' moest afhandelen. De (overigens zeer vriendelijke) mevrouw kon mij hier niet verder mee helpen want alleen de mevrouw achter het raam mocht die stempels geven.....
Omdat ik het helemaal zat was, ben ik naar huis gegaan en afgelopen donderdag melde ik mij weer bij het raam. Dit loket gaat normaal gesproken om 13:00 uur open, maar deze keer had de mevrouw waarschijnlijk behoefte aan een wat langere lunchpauze want pas om 13:45 openende ze haar balie en behandelde ze de eerste wachtende. Omdat ik maar 8 personen voor mij had en ik in de illusie verkeerde dat dit een afgifteraam was, had ik de hoop binnen afzienbare tijd weer buiten te staan.
Dit bleek een verkeerde inschatting te zijn, toen de mensen voor mij niet alleen iets kwamen afgeven maar ook allerlei vragen gingen stellen aan de mevrouw achter het raam. Dit leidde ertoe dat zij na een uur pas 5 mensen geholpen had. Op zich kon ik dit nog wel hebben, maar toen de mevrouw na een uur werken een pauze van een half uur ging nemen, werd ik toch een beetje moedeloos. Omdat ik na 20 minuten een beetje bezorgd was geworden over het welzijn van deze mevrouw (misschien was ze wel niet lekker geworden ofzo) probeerde ik een van de weinige Dimas mensen die zich af en toe in de wachtruimte waagden, aan te spreken. Dit was natuurlijk tevergeefse moeite. Na een half uur kwam de mevrouw weer fris en vrolijk aan het loket en ging zij verder met het afhandelen van de overige wachtenden.
Om half vier was ik eindelijk aan de beurt en gaf ik alle benodigde documenten af. De mevrouw
bladerde ze aandachtig door en zette de benodigde stempels. Omdat ik inmiddels geen verlenging van mijn vergunning maar een restitutie van mijn borg nodig had, had ik anderhalve week geleden al uren in de rij gestaan bij de gemeente om mijn bewijs van uitschrijving te halen. Dimas heeft dit document nodig en dit document mag niet ouder zijn dan 2 weken. Op zich komt dit mooi uit, omdat het uitschrijvingsdocument van de gemeente ook maar 2 weken voor vertrek mag worden afgegeven. Het probleem is alleen dat de Dimas deze aanvragen niet in twee weken blijkt te kunnen afhandelen, dus dat het geheel en wassen neus is.
Blij dat ik alle papieren volgens de regels op tijd had ingeleverd, bleek aan het loket ineens dat ik nog een gemachtigde nodig had die verantwoordelijk zou zijn voor de afhandeling van deze aanvraag. Dat hadden ze er tijdens mijn vorige afspraak natuurlijk niet bijgezegd en ook uit de overige documentatie op internet enz. bleek niet dat dit nodig was...daar sta je dan: na drie maanden eindelijk een afspraak, vervolgens doorverwezen worden en er dan na twee en en half uur wachten achterkomen dat je nog een document nodig hebt! Het alleen laten doorsturen van de documenten naar de Nederlandse Vertegenwoordiging op Aruba (wat ik zelf al had geregeld, zover had ik al meegedacht) was geen optie.
De komende week mag ik dus weer in de rij voor dit loket gaan staan om het machtigingsformulier af te geven.....Misschien is het een beetje naief, maar ik blijf hopen dat het lukt om alles te regelen en dat ik mijn borg ooit weer terug zie!
Op Aruba
Afgelopen woensdag was het weer tijd voor het drie maandelijkse overleg van Marco's collega's, deze keer op Aruba. Terwijl de mannen en de vervangster van Marco met elkaar vergaderden heb ik er samen met de vrouwen een gezellig dagje van gemaakt.
Behalve erg nuttig (voor de mannen), was het dus ook weer een erg gezellige dag (voor de dames)!
Aruba in 2025
Iedereen die iets met Aruba heeft, wordt op deze website uitgenodigd om mee te denken over het Aruba van de toekomst: welke goede dingen moeten behouden of versterkt worden en welke dingen moeten verder ontwikkeld worden. Altijd leuk om hier eens een kijkje te nemen en mee te denken!
Driftwood
De afgelopen dagen ben ik druk bezig geweest met mijn driftwoodprojectje...geinspireerd door de vele kleurige zelfgemaakte bewegwijzeringen die je overal op Aruba aantreft, ben ik zelf ook aan het verven geslagen.
Helaas had in niet voldoende tijd om het helemaal af te maken, dus dit is slechts een tussenstand.... Zo heb ik nog wat leuks te doen als ik Nl ben....(en onze container is aangekomen ;-) )
Komen en gaan
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. En de tijd van gaan, is bijna gekomen! Voor ons betekent dat dat er helaas bijna een eind komt aan ons geweldige verblijf op Aruba.
Het afgelopen weekend hebben we het merendeel van onze spullen ingepakt. Gisteren werd de container gebracht en hoewel het goed was gepland, was dat weer een hele ervaring.....
Omdat we zo weinig spullen te verhuizen hebben, hadden we de kleinste container besteld. Blijkbaar is er in dat proces iets niet helemaal goed gegaan, want afgelopen vrijdag hoorden we dat we in plaats van een 12-voet een 30-voet container geleverd kregen....De verhuizers vroegen zich vertwijfeld af hoe ze dit vastgezet kregen en raadden ons aan om lekker ruim in te pakken. Toen de container gisteren geplaatst werd begrepen we hun vertwijfeling....de container was echt gigantisch! Ook de plaatsing van de container was een probleem. Hij staat nu erg ongelukkig voor ons huis geparkeerd en omdat hij een aardig stuk op de rotonde bij ons uitsteekt, het 's avonds niet al te goed verlicht is en sommige mensen aardig doorscheuren bestaat de mogelijkheid dat de container geramd wordt....hopelijk is hij zo groot en opvallend dat duidelijk is dat je er niet doorheen kan maar er omheen moet.....
Vanmorgen was het tijd voor deel 2: het inpakken van de 'odd-sized things' door de verhuizers
en het inladen van de container. Omdat we zelf al veel voorwerk hadden gedaan, viel het werk voor de verhuizers mee. Toch waren er nog een paar aardige uitdagingen voor hen, vooral omdat hier op Aruba alleen reguliere dozen bestaan (in vier maten: boekendozen, reguliere, grote en hangkastdozen). Fietsdozen en schilderijdozen zijn hier niet verkrijgbaar dus dat leidde ertoe dat ze zelf creatief aan de slag moesten met rollen karton (die overigens allemaal uit Nl afkomstig zijn)...het resultaat van een fiets zie je op de foto hiernaast. Het ziet er goed ingepakt uit, dus we zijn benieuwd hoe het in NL uit de container komt.
Gelukkig bleken de verhuizers ook over goede reflexen te beschikken...bij het van de trap af sjouwen van de fietsen, stootte een van de verhuizers tegen een groot pak dat onderaan de trap stond. Dit pak stootte een aantal andere dingen om, waaronder een nog niet ingepakte, grote glazen vaas...gelukkig kon hij met zijn knie het grote pak opvangen, daarna met zijn voet de val van de vaas breken (net voordat die kapot op de grond viel) en ondertussen op een been en met een fiets in zijn hand nog blijven staan....een hele prestatie!
Het verdere inpakken verliep gelukkig zonder problemen. De dozen werden in de container geladen en de auto werd er in gereden. Ondertussen werd de douane gebeld, die met een (drugs)hond de container zouden komen inspecteren en de container voor transport zouden komen verzegelen.
Omdat er rond half 12 naar de douane gebeld werd, waren we bang dat het voor de lunch niet meer zou lukken. Gelukkig was de enige beschikbare dounanier ons terwille en onderbrak hij de inspectie van een Colombiaans vrachtschip in de haven van Bacadera af om onze container te komen inspecteren. Waar we eerder vandaag al geluk hadden gehad omdat de hond niet de dozen in huis hoefde te inspecteren (want anders heb je al die hondenschilfers in huis en als je hier allergisch voor bent is dat niet prettig), bleek de hond nu ineens helemaal niet meer nodig te zijn. Het was niet helemaal duidelijk waar de hond was of waarom inspectie nu ineens niet meer nodig was. Ondertussen had de container al de hele morgen wagenwijd opengestaan (zonder toezicht) en hadden zowel onze buren als wij met gemak een voorraad coke waarmee heel Nl een hele week stoned had kunnen zijn in de container kunnen laden. Hopelijk is dat niet gebeurd, want alle containers worden in in NL uitgebreid gescand dus als er iets inziet wat 'niet hoort', dan wordt dat zeker ontdekt! Wij hebben ons in in ieder geval keurig aan de regels gehouden, dus hopelijk werpt dat zijn vruchten af.
Het sluiten van de container was nog even lastig, omdat een van de sloten niet goed werkte,
maar na een paar bijlslagen en een karatetrap, zat hij toch echt goed dicht en kon de verzegeling worden aangebracht. Om 12:30 waren we dus helemaal ingepakt en klaar...een goed gevoel!
De komende dagen worden de papieren in orde gemaakt door de verhuizer , waarna de douane nog een paar dagen nodig heeft. Dan kan de container voor ons huis worden weggehaald en op transport worden gesteld. Hoewel alles vandaag erg goed en vlot verlopen is, hebben we het zekere voor het onzekere genomen en een week uitgetrokken voor dit proces. Op dit moment staan de containers van drie andere expats echter als drie weken in de haven op transport te wachten...het schip waarop hun containers zouden worden meegenomen, doet de haven van Aruba niet aan of is vol wanneer hij weggaat. Dus zelfs al heb je al het papierwerk op tijd geregeld en dan kunnen er nog problemen zijn met het schip....
Als alles goed is, zien we onze spullen over een week of vijf weer veilig en ongeschonden terug in Nl....we zijn benieuwd en wachten rustig af!
Papiamento als instructietaal in het basisonderwijs
Met ingang van dit schooljaar (2007-2008) is op Aruba voor groep 1 tot en met 4 (hier: de kleuters en klas 1 en 2 het
Papiamento ( als instructietaal ingevoerd. Het doel hiervan is beter aan te sluiten bij de belevingswereld van de kinderen en vanuit de eigen taal langzamerhand de overstap te maken naar het Nederlands.
Op Curacao is een zes jaar geleden dezelfde beslissing genomen. In
de Amigoe van vorige week las ik echter dat het grootste (katholieke) schoolbestuur van Curacao vorige week echter besloten heeft om toch weer terug te gaan naar het Nederlands als instructietaal omdat er na zes jaar onvoldoende instructiematerialen beschikbaar zijn en de kwaliteit van de beschikbare middelen te wensen over laat.
Als gevolg daarvan worden er nu ook kritische vragen gesteld aan de Arubaanse
minister van Onderwijs, mevrouw Marisol Lopez-Tromp. De bedoeling was dat de invoering van het Papiamento als instructietaal tot en met groep 4 een opmaat zou zijn naar het invoeren van Papiamento als instructietaal voor de gehele basisschool.
Ik ben benieuwd hoe dit zich verder gaat ontwikkelen!
Nog meer autopech....
...En net als je denkt dat je alle autopech van die dag hebt gehad, belt Marco op...
Hij komt net van de fitness maar kan helaas niet met de auto naar huis rijden omdat er (weer)
iets kapot gegaan is, deze keer bij de Suzuki. Het is iets wat we nog niet eerder ervaren hebben. Na enig nadenken kan ik niets meer verzinnen wat we nog niet bij de hand hebben gehad....Het blijkt dat het topje van Marco's autosleutel in het portieslot aan de bestuurderskant is afgebroken, waardoor hij nog wel de deur op slot kan doen maar niet meer de auto kan starten. Zo snel als mogelijk, ben ik met mijn reservesleutel in mijn auto gesprongen en naar Marco toegereden. Zo waren we met enige vertraging aan het begin van de avond beiden toch nog thuis.
Dinsdag gaat Marco gelijk met de reservesleutel naar de sleutelmaker om een tweede sleutel bij te laten maken voordat we het resterende gedeelte uit het portieslot laten verwijderen. Dat blijkt echter niet zo makkelijk te zijn als gedacht. De sleutelmaker is er ruim een half uur mee bezig om de sleutel passend te maken. Dan nog past hij niet op het portier (aan de passagierskant), maar wel op het contactslot...Handig!
Na wat bij collega's nagevraagd te hebben, gaat Marco 's middags nog even langs een garage. Daar wordt het resterende gedeelte van de sleutel uit het portierslot verwijderd en lukt het wel om een passende sleutel te maken....het kostte wel weer wat moeite, aan het eind van de dag was al het leed weer geleden! Een mooi resultaat!
O, what a day!
Vandaag was weer eens drukke dag....Vanmorgen moest ik om 9 uur ' al helemaal' in San Nicolas zijn (aan de andere kant van het eiland en dat is buiten de spits al zeker 3 kwartier rijden) en daarvoor had ik nog een andere afspraak in Playa.
Volgens goed Nederlands gebruik stond ik echter om 10 minuten voor 9 bij het College in San Nicolas, waar mij een onaangename verrassing wachtte. Degenen met wie ik een afspraak had, waren ziek en het computerlokaal waarin ik mijn onderzoek zou uitvoeren bleek tot 12 uur in gebruik te zijn....Omdat ik deze dag nog meer te doen had en ik niet tot 12 uur kon wachten, ben ik naar Oranjestad gereden om mijn andere afspraken na te komen.
Nadat ik mijn auto in de stad geparkeerd had en weg wilde lopen, zag ik dat er een aardige stekel uit mijn rechterachterband stak. "Die trek ik er even uit, voordat hij dieper in mijn band dringt en ik dadelijk lek rij", dacht ik. Zo gedacht, zo gedaan en met een beetje moeite lukte het mij om de stekel uit de band te verwijderen. Op het moment dat ik het laatste stukje stekel echter uit de band trek, hoor ik ineens "SSSSSSSS".... begint mijn band leeg te lopen!
Zo snel als ik kon, heb ik het gaatje opgezocht en de distel er weer in gestoken, waarna het sissen ophield. Vervolgens ben ik direct weer in de auto gestapt en ben zo snel en voorzichtig als ik kon naar de garage gereden. Omdat de garage geen banden bleek te repareren, moest ik doorrijden naar een bandenservice of een gebouwtje dat daarvoor door moest gaan. Na inspectie bleek het niet mogelijk te zijn om de band met een prop te plakken, maar bleek dat we een hele nieuwe tube nodig hadden. Gelukkig bleek deze meneer veel vakkundiger te zijn dan dat zijn zaak van de buitenkant deed vermoeden, want in 10 minuten was er een nieuwe tube om de velg gelegd en zaten de band en het wiel weer onder de auto gemonteerd!
Helemaal blij wilde ik de nieuwe tube afrekenen, toen bleek dat ik nog maar 10 gulden in mijn portmonee had....Gelukkig vertrouwde deze meneer mij volkomen en kon ik zonder problemen even heen en weer naar het pinapparaat rijden waarna ik hem alsnog kon betalen...goede service!
Met vier opgepompte bandjes reed ik een uurtje later weer naar het gemeentehuis van Oranjestad om een papier op te halen. Toen ik daar rond half 11 aankwam was nummer 58 aan de beurt ....en ik had (1)45. Na twee uur wachten, was ik aan de beurt en kon ik proberen om mijn begeerde officiele papiertje krijgen.....
Helaas bleek dat niet zomaar te gaan omdat dit papier maar een geldigheidsdatum van 2 weken had, die ik zou gaan overschrijden. Dit papier had ik echter nodig voor een afspraak bij een andere overheidsinstantie (Dimas) die ik morgen heb. Deze organisatie heeft minimaal drie weken nodig om het een en ander af te handelen wat dus niet helemaal overeenkomt komt met de geldigheidsduur van twee weken van het benodigde papiertje van de gemeente....
Omdat mijn afspraak van morgen heeft geen zin zonder dit papier, stond ik na de nodige creativiteit en overredingskracht uiteindelijk om half 1 alsnog buiten met het gewenste document!
Om een beetje bij te komen van deze indrukken, ben ik gezellig samen met Marco gaan lunchen...dat hadden we wel verdiend!
Handicap: 36 (en een beetje)
Zaterdagochtend om 9 uur waren we er helemaal klaar voor: onze eerste (prive) golfles!
Even te voren waren we naar Tierra Del Sol gereden (voor de kenners: de golfcourse vlak bij de vuurtoren) en hadden we golfschoenen geleend. Hierna mochten we gelijk met ons golfkarretje - waar onze clubs al in klaar stonden- achter onze instructeur aanrijden naar het oefenveldje.
Aruba heeft twee golfbanen, namelijk Divi en Tierra Del Sol. Deze laatste ligt aan de noordkant van het eiland en de banen zijn zo aangelegd dat je een mooi uitzicht hebt. Daarom hadden we voor deze golfbaan gekozen. Het is immers veel leuker om richting de zee te slaan dan in een kooi te oefenen...
Van 9 tot half 11 hebben we de basisprincipes van de swing (hoe hou je een club vast en hoe zorg je ervoor dat je met de club je balletje goed raakt) en twee verschillende technieken (met drie verschillende clubs) geleerd. In het begin was het erg lastig om de goede houding aan te nemen (de graspollen vlogen ons in het begin om de oren...) maar toen we eenmaal doorhadden hoe we moesten staan, ging het swingen bijna vanzelf!
Het was erg leuk om na een tijdje oefenen de club tegen het
balletje aan te horen slaan (zoals je dat bij de pro's op televisie hoort en ziet) en je golfballetje dan heel erg ver weg zien vliegen in de richting die je bedoeld had. Hoewel zowel onze trainer als wij na anderhalf uur erg tevreden waren met onze progressie, werd ons enthouasiasme een beetje getemperd toen onze trainer liet zien hoe ver je kon slaan als je echt veel zou oefenen.....Hij heeft dan ook als handicap +2 en wij als beginners 36....en ik misschien nog een beetje meer omdat ik tegenwoordig voor 2 tel en dus wel een beetje extra handicap verdiend heb ;-)
Hoewel we goed in de wind stonden, waren we behoorlijk actief bezig en met zon op ons bolletje hadden we het al snel erg warm. Na het 'lange afstand slaan' zijn we nog naar een kleiner putveldje gegaan waar we twee technieken om te putten hebben geleerd.
Moe en warm maar voldaan reden we om 11 uur in ons golfkarretje weer terug het beginpunt....een mooie ervaring rijker!
Invallen
De afgelopen drie weken heerste er waarschijnlijk iets op Aruba, want ik heb al weer een paar keer ingevallen op de Schakel. Met het invallen is het altijd hollen of stilstaan: zo werk je een paar weken niet en dan een paar keer kort op elkaar.
Heel vervelend dat dat de leerkrachten ziek zijn, maar ik vind het altijd erg leuk om weer een paar dagen in het primaire proces mee te draaien. Zo heb ik bijvoorbeeld twee dagen bij de kleuters ingevallen, iets wat ik al een tijdje niet meer gedaan had. Ook heb ik in groep 6 ingevallen, een groep waar ik aan het begin van het schooljaar al twee weken ingevallen had. Leuk om te zien hoe de leerlingen zich in de tussentijd ontwikkeld hebben! Kortom: het waren dus weer leuke en leerzame dagen!
Boulevardloop
Afgelopen woensdagavond was het weer tijd voor een vaste traditie op koninginnedag op Aruba: de boulevardloop.
Elke koninginnedag wordt afgesloten met deze 10 kilometerloop voor wandelaars en hardlopers. Omdat we zo langzamerhand heel veel mensen op Aruba kennen en veel van die mensen sportief bezig zijn, is zo'n loop altijd erg gezellig omdat je veel bekenden tegenkomt. Ook Marco was als hardloper natuurlijk van de partij!
De (hardloop)race startte om 17:30 uur en op de bijgevgoegde foto zie je dat je 50 minuten later en 10 kilometer verder er nog best wel fris uit kan zien... En dat bij 30 graden!
Koninginnedag en XL-weekend
Ook op Aruba wordt Koninginnedag uitgebreid gevierd: de band met Nederland is duidelijk aanwezig en de Arubanen zijn trots op hun koningin! De Arubanen houden van een feestje en al dagen van te voren worden de winkels met oranje en rood-wit-blauwe balonnen en slingers versierd.
Op koninginnedag zelf wapperen overal Nederlandse en Arubaanse vlaggen en lopen veel Arubanen en macamba's met oranje t-shirts aan. Ook het eten wordt niet vergeten: zo kun je oranje tompoucen, - moorkoppen en oliebollen kopen...wat die laatste met Koninginnedag te maken hebben, weet ik niet maar ze verkochten goed!
Voor de 'echte Nederlandse gezelligheid' ben ik nog even langs De NL basisschool De Schakel gegaan. Hier was een vrijmarkt georganiseerd, met allerlei optredens van leerlingen, een springkussen, popcorn- en suikerspin machine en een ribstick-race...een heel feest dus!
Deze koninginnedag is het begin van een XL-weekend. In tegenstelling tot in NL, hebben de Arubaanse scholen geen twee weken vrij, maar 'slechts' drie dagen: Koninnginnedag, Hemelvaart en 2 mei. Alle ambtenaren zijn deze dagen vrij en veel winkels zijn dicht dus de komende dagen gaan wij heerlijk genieten van dit Xl-weekend!
Lunchen met weids uitzicht
Afgelopen zaterdag hebben we heerlijk geluncht bij een restaurant met een bijzonder uitzicht. Deze keer geen zon of zee, maar een wijds uitzicht op de golfbaan.
Het was weer erg gezellig. Hier zie je mij genieten van de lekkere lunch, het uitzicht en een (virgin!) pina colada!
'Plakkerig' weer
De afgelopen dagen is het 'vreemd weer' op Aruba...het is veel warmer en bewolkter dan normaal voor de tijd van het jaar en vooral de hoge luchtvochtigheid is opzienbarend.
Dit laatste is het meest lastig bij het uitvoeren van je normale activiteiten die in ruimte buiten de airco plaatsvinden....dat betekent dus veel uit de zon en in de wind zitten en je niet druk te druk.
Mocht je wel echt iets willen doen, dan betekent dat dat je dit naar binnen moet verplaatsen zodat je in de airco kan werken.....
Ach ja, het is natuurlijk typisch Nederlands om over het weer te klagen. Het is op Aruba nog altijd veel beter weer dan in NL, waar het de afgelopen week voor het eerst sinds een half jaar (!) weer 15 graden werd....brrrr!
'Gijzeling' regering door stakers
Na 7 weken staken is het eindelijk zover: de ambtenarenbonden en de overheid hebben een akkoord bereikt! Er was wel veel voor nodig om tot een akkoord te komen...zo is een gedeelte van de regering ongeveer 12 uur lang door de stakers gegijzeld voordat het akkoord gesloten kon worden! Ook een aantal collega's van Marco die toevallig rond het tijdstip dat de belegering begon voor een overleg in het Statengebouw aanwezig waren, waren gedwongen om tot 3 uur 's nachts in het gebouw te blijven.
Het was erg bijzonder om te zien hoe onder deze druk het blijkbaar wel mogelijk was om tot een akkoord te komen. Eerder hadden de stakers namelijk al geprobeerd om de regering onder druk te zetten door de weg naar de haven en de luchthaven te blokkeren, maar dit leidde er toe dat minister-president Oduber woedend uit de overleggen wegliep en meldde dat hij zich niet onder druk liet zetten.
Wat mij in de berichtgeving over deze actie en in de reacties van de regering opviel was dat niemand het over een 'gijzeling' had, terwijl het daar volgens mij wel op neer kwam. Hoewel het op een vreedzame wijze gebeurde, kon niemand het Statengebouw meer in of uit en waren alle deuren door de stakers op slot gedraaid, gebarricadeerd of stond er een menselijk cordon voor. Gezien de eerdere reacties van de regering op de bezetting van het Statengebouw en het blokkeren van diverse wegen, had ik verwacht dat de politie ingezet zou worden om de regering te onzetten. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen en is er eindelijk een akkoord bereikt. Na een nachtje goed uitslapen, gaat iedereen morgen (vrijdag) dus weer lekker aan het werk!
Meer achtergrondinformatie over de staking tref je in volgende artikels van de Amigoe aan:
hier en
hier. (De foto is afkomstig van Amigoe.com, fotograaf onbekend.)
Jamanota
Omdat we al weer een tijdje niet in Arikok geweest waren, zijn we afgelopen zondag een stukje Arikok ingereden. Omdat de oorspronkelijke dirt roads met rotsblokken langzaamaan (met geld van de EU)vervangen worden worden door een pad met twee betonnen sporen, was de oorspronkelijke ingang niet open. Hierdoor gingen we via een andere ingang het park in en kwamen we bij de
Jamanota uit , de hoogste berg van Aruba (188 m).
De Jamanota is 17 meter hoger dan de Hooiberg (die we eerder beklommen hebben) en biedt een mooi uitzicht over Aruba. Omdat het al dagen erg warm en vochtig is op Aruba, heb ik halverwege de berg van het uitzicht genoten. Marco is wel helemaal tot bovenaan doorgelopen en heeft daar een mooi filmpje gemaakt. Dit filmpje zal ik later hier toevoegen.
Lunchen boven de Caribische zee
Afgelopen zaterdag hebben we er weer een lekker dagje van gemakt: eerst hebben we een beetje langs het strand gewandeld en toen we honger kregen zijn we bij een restaurantje op een pier neegestreken...hier zie Marco rustig wachten op zijn bestelling, ondertussen genietend van zijn drankje en het uitzicht....Wat een bofferds zijn we toch!
Blokkades
De 'arbeidsonrust'op Aruba loopt steeds verder op: vandaag (vrijdag) was de ingang van de cruiseterminal enige tijd door solidaire havenarbeiders
geblokkeerd. De gevolgen hiervan waren groot: een aantal cruisepassagiers besloot de dag op hun schip door te brengen (in plaats van te gaan winkelen of een eilandtour te maken). Dit betekent een direct verlies aan inkomsten voor het Land Aruba, de taxichauffeur, winkeliers en touroperators.
Helaas heeft deze actie geen positieve invloed gehad op het onderhandelingsproces: er is nog steeds
geen akkoord gesloten tussen de ambtenarenbonden en de overheid. (De foto is afkomstig van amigoe.com, fotograaf onbekend)
In het kader van onze tour, bezoeken we ook onze favoriete restaurantjes nog een keer. Vorige weekend zijn we bijvoorbeeld nog gaan champagne brunchen, vorige week zijn we nog een keer bij Amazonia gaan eten en afgelopen zaterdag zaten we bij Marandi...Wat een bofferds zijn we toch!
